Use my hands to make Your kingdom come”, zongen we in de kerk, voordat we vertrokken naar Oekraïne. Dit was het motto van onze jongerenreis. We hebben ons motto wel heel letterlijk genomen, want wat hebben we hard gewerkt. Mede daarom is de jongerenreis een onvergetelijke ervaring geworden, zowel voor de deelnemers en begeleiding als voor de mensen in Lopatyn. Jullie als gemeente hebben het hele voortraject met ons meegeleefd. We hebben jullie steeds verteld waar we mee bezig waren en daarop kwamen jullie trouw naar onze acties, zodat we op die manier ons budget bij elkaar kregen. Jullie waren er toen we met de bus vertrokken en stonden er ook weer toen we terugkwamen. Wij zitten natuurlijk vol verhalen die we maar wat graag met jullie willen delen. Daarom willen we zondag 23 oktober a.s. na de ochtenddienst een presentatie geven in het Hoogepad. Onder het genot van koffie met wat lekkers willen we u meenemen naar Lopatyn. Kom een kijkje nemen in onze verblijfplaats, bewonder ons werk en raak vooral geïnspireerd om als gemeente dit prachtige project te ondersteunen voor langere tijd. Het was een reis om nooit te vergeten en dat hebben we samen met jullie allemaal gedaan. Dus tot 23 oktober a.s. in het Hoogepad!!

Hier is alweer de laatste update over onze jongerenreis! Toen de energie op was schreef onze directeur van Ieperen niet meer verder over de woensdag. Woensdag was inderdaad een dag waarop iedereen mocht doen wat hij of zij wilde. De meesten kozen ervoor om, zij het wat rustiger, wel aan de slag te gaan. De laatste hand is gelegd aan het schilderen in het theater, de vlag van Lopatyn is geplaatst, er zijn weer muurschilderingen gemaakt, het speelhuisje is geplaatst en Hanneke, Wouter en Anjo hebben een driedaags project afgerond bij een arm gezin uit het dorp.

Zoals al genoemd zijn woensdagmiddag de voedselpakketten afgeleverd, dertig stuks in totaal, met hulp van Olesya samengesteld door de meiden, onder leiding van Hennie, Anja en Gerda. De adressen werden verdeeld en iedereen ging op pad. Er gingen groepen met paard en wagen (al een hele belevenis!), met de kruiwagen, op de fiets of lopend. Er werden bijzondere indrukken opgedaan en de meeste jongeren vonden het heel aangrijpend. Er zijn geen foto’s gemaakt, omdat de meeste mensen zich vooral heel erg schamen voor hun armoede. Nadat de voedselpakketten weg zijn gebracht hebben we nog even doorgewerkt en daarna samen gegeten. Na het eten hebben we bij elkaar gezeten om de ervaringen van het wegbrengen van de pakketten te bespreken. De pakketten zijn bij hele verschillende gezinnen afgeleverd en daardoor had ook iedereen een heel andere ervaring opgedaan. Het was goed om er met elkaar over te praten, zeker voor degenen die heel erg geraakt waren door wat ze hadden gezien. Je merkt echt dat we een hechte groep zijn, waarin ieder zich veilig voelt om te zeggen wat hij denkt!

Donderdag was de laatste dag ter plaatse. Omdat er nog veel moest gebeuren zijn we wederom vroeg opgestaan. De ochtend stond in het teken van opruimen en schoonmaken van het theater, al het gebruikte gereedschap, het internaat, etc. Ook moesten alle tassen ingepakt worden, moesten de acts voor de bonte avond samengesteld en geoefend worden en moest er natuurlijk even koffie gedronken worden. Na de koffie zijn we naar het ziekenhuis gegaan in Lopatyn. Voor iedereen bijzonder om dat eens te zien en we waren dolgelukkig dat we daar niet terecht zijn gekomen afgelopen vakantie! Voor Wouter, Maaike, Nienke en Hanneke, die in deze sector (willen gaan) werken was het extra boeiend om te zien. Apparaten die m.b.v. zonlicht slechte bacteriën moeten doden, ontzettend oude röntgenapparaten, doktersjassen uit het AMC en zelfs het ziekenhuis in Oostende waar Wouter stage heeft gelopen, de oude bedden van Casa Bonita uit Apeldoorn, het was een bijeengeraapt allegaartje. Met alle respect: een onhygiënische rotzooi, wacht maar op de foto’s! Wat ook opvallend was, was dat er bijna geen patiënten waren maar wel heel veel artsen, verpleegkundigen en andere belangrijke mensen in witte jassen. Alle specialismen waren vertegenwoordigd in het ziekenhuis, maar voor operaties moest je naar een ander ziekenhuis. Echte spoedoperaties werden wel weer gedaan. Bijzonder, zo’n groot ziekenhuis in een dorp niet groter dan ons Beekbergen. De rest van de dag heeft de mannelijke leiding zijn best gedaan om een luik te fabriceren voor het eethuis, waardoor het beneden in de winter ook warm te stoken is en heeft de vrouwelijke leiding cadeautjes bij elkaar gezocht voor Olesya en de meiden die ons de afgelopen twee weken hebben geholpen met vertalen. Natuurlijk werden ze hierbij geassisteerd door menig jongere. De rest heeft in de zon gelegen, tassen ingepakt, schoongemaakt, hele lieve cadeautjes in ontvangst genomen, spelletjes gedaan en inkopen gedaan voor in de bus. ’s Avonds stond de bonte avond op het programma, maar deze werd voorafgegaan door een korte evaluatie van de reis (zéér positief) en een officieel moment in het feestelijk geopende theater (compleet met lintjes doorknippen). We hebben Olesya en haar meiden bedankt en zij hebben ons bedankt en cadeautjes en een diploma uitgereikt waar ze voor iedereen iets persoonlijks (Oekraïens en Engels) op hadden gezet. Heel erg lief, ontzettend leuk om te krijgen. Het blijkt maar weer dat je elkaar goed leert kennen tijdens zo’n reis! Na het officiële moment barste de bonte avond los met allereerst een zeer niet-sexy optreden van de dames, met dikke truien en uitgesmeerde lippenstift, gevolgd door een dansje van Rik en Job, een optreden van Thomasz en een zelf geschreven lied door Anice, Thomas en Bernhard. Het is een ontzettend leuk lied, waarmee ze dan ook de hoofdprijs wonnen. Verder hadden Maarten, Jaap en Wouter een heel erg grappig stuk waar ook de Oekraïners om lachten, al konden ze de grappen niet verstaan. De leiding had over iedereen een korte rijm geschreven met iets dat typisch was voor hem of haar en Anne en Maaike sloten af met leuke quotes en domme opmerkingen, gemaakt in de afgelopen twee weken. Hierna werd er gefeest op de inmiddels bekende muziek van Anne en Maarten en liep de plaatselijke disco leeg naar “ons” theater! We lieten even zien hoe je een feestje hoort te bouwen!

 
Na een ontzettend leuke avond doken we voor even ons bedje in, want om zeven uur zaten we weer braaf aan het laatste Oekraïnse ontbijt, waarna in sneltreinvaart alles opgeruimd en schoongemaakt werd. Om half negen begon het afscheid van de kinderen, de koks, de meiden waarmee we opgetrokken waren, de vriendinnetjes van Job en Thomasz (in tranen) en natuurlijk van Olesya en onze dakduif. Helaas is ons Kareltje ons niet uit komen zwaaien. Om negen uur vertrok de bus en moesten de tranen wel gedroogd worden, want we moesten ze sparen voor de aankomst vanochtend. De busreis verliep soepel. De chauffeurs reden wel om maar compenseerden dat door aan de grens een goed woordje voor ons te doen. Omdat we zulke lieve mensen zijn (dat wil zeggen: vrijwilligerswerk gedaan hadden) mochten we versneld de grens over en konden we een kleine twee uur later weer verder op pad. Het geluidsniveau was aanzienlijk lager dan op de heenreis, er is flink geslapen op stoelen, banken, onder tafels, in het gangpad en om kwart over tien kwamen we al feestend weer bij het Hooge Pad aanrijden. Daar vlogen we in de armen van iedereen die we achtergelaten hadden: vriendjes, vriendinnetjes, pappie en mammie, opa en oma, buurman, buurvrouw, etc. We hebben snel de bus leeggehaald en daarna met zijn allen koffie gedronken in het Hooge Pad.

Het is opnieuw erg fijn om te zien dat er zoveel mensen zijn die de afgelopen twee weken met ons meegeleefd hebben en de moeite hebben genomen om deze weblog bij te houden, te reageren, ons uit te komen zwaaien en ons weer te verwelkomen. Dit waarderen we allemaal heel erg. We kunnen met elkaar terugkijken op twee hele vermoeiende weken, maar die vermoeidheid verdwijnt als sneeuw voor de zon als je terugdenkt aan alle mensen die we gelukkig hebben gemaakt met onze aanwezigheid en activiteit daar. Dit zou niet mogelijk zijn geweest zonder u allemaal en daar willen we u, langs deze weg, heel hartelijk voor bedanken!

 

Excuses voor de late update… We hebben het hier zo druk, dat we maar met moeite toekomen aan het schrijven van verhalen. We hebben of geen tijd, of geen energie. Zoals het liedje het al zegt, is zaterdag de mooiste dag van de week. Voordeel is namelijk ook dat we hier allemaal met vrienden zijn en dat we daarom elkaar aan kunnen kijken… Maar zonder dollen, we gaan verder met de belevenissen hier in Lopatyn, er is namelijk weer genoeg gebeurd.

Zaterdag was geen dag om te relaxen, zoals vaak gebruikelijk. Doordat we vrijdag gechilld hadden, moesten we de zaterdag hard aan het werk. De kwasten werden weer uit het plastic gehaald, de rollers idem dito en het plaatselijke gereedschap ook. Gelukkig is de kwaliteit hiervan zo goed, dat we menigmaal opnieuw naar de winkel kunnen gaan om dingen te vervangen. Gelukkig, want we sponsoren zo juist de gemeenschap;) Zo heeft Tim al vriendinnen gemaakt met de plaatselijke Jan van de Kamp, die al beginnen (uit) te lachen als hij binnenkomt. Maar, met rare gebaren heeft hij daar al verschillende materialen weten te halen.

Na een dag hard werken was het ’s avonds tijd om te ontspannen in de plaatselijke disco. De zaal waar eerder nog verschillende jongeren gelopen hadden om naar de bibliotheek te gaan was veranderd in de plaatselijke disco. Zelden is er een grotere grap uitgehaald, maar met goede moed toog de groep richting disco. Met recht kan gezegd worden dat men terug de tijd in ging. Voor de één was dit langer terug dan voor de ander, maar een ieder ging terug naar de tijd dat hij 12 jaar was. Het gemiddelde brugklasfeestje heeft meer niveau dan het feest daar. Slechte muziek wisselde af met nog slechtere muziek en als dieptepunt de schuifelnummers waardoor de hele vloer leeg liep. Hoewel helemaal, natuurlijk waren er een paar stoere Hollandse kerels die een plaatselijke schone (of minder schoon) aan de haak moesten slaan. Niet veel later waren we Job, Rik en Thomasz kwijt: elk de deur uit gelopen met een local. Het viel sowieso op dat de disco volgens sommigen het werkgebied was van de plaatselijke dames was. Toch kon een ieder zich  prima vermaken en daardoor was de avond dus geslaagd.

Zondag was een iets te drukke dag dan eigenlijk goed voor ons was. Natuurlijk hebben we aandacht besteed aan het feit dat het een zondag was. We hebben met z’n allen een dienstje gehad in de eetzaal (deels buiten) en hebben nagedacht over de aanzet tot liefde uit Romeinen. Een mooie tekst, waar eigenlijk niet over uitgesproken kan worden. Het één en ander was goed voorbereid, maar het nadeel van techniek is dat het ook kan weigeren. De stoppen sloegen tijdens een dienstje toch zeker 6 keer door en daarom werd maar besloten verder te gaan zonder elektronische hulpmiddelen. Gepraat en nagedacht werd er in ruime mate. Toen we in groepjes buiten op de stoep zaten te discussiëren over de tekst uit Romeinen kwamen verschillende mensen dolgelukkig vertellen hoe mooi ze het vonden dat we met onze Bijbels op straat zaten te praten. Met onze briljante kennis van het Oekraïns konden we dit er, na meermaals goed te luisteren, er toch wel uit halen!

Na het dienstje was het snel eten en daarna een spelmiddag voor en met de plaatselijke jeugd. Heel veel lachen, gieren en brullen en vermaak was hetgeen ons ten deel viel. De winnaar kreeg een heerlijke doos bonbons. Alle mannen speelden maar op halve kracht mee, want ’s avonds stond er een ware interland op het programma. Een avond die velen van ons niet snel zullen vergeten.

De eerste berichten over de wedstrijd hadden ons al in Nederland bereikt. Wat we echter niet wisten, was dat de gemiddelde Oekraïner er blijkbaar uitgaat dat elke Nederland het niveau heeft van Van Persie, Sneijder of Stekelenburg. De verhalen die ons bereikten op zaterdag was dat er een jeugdteam van een voetbalschool uit L’viv kwam om te spelen tegen ons. Kortom, we konden onze borst nat maken. Toen het zondagmiddag ook nog eens keihard ging regenen en er maar 3 mensen met klossen waren, was een overwinning op voorhand al haast onmogelijk. Toch gingen we vol goede moed richting veld.

Spandoeken en luid gezang gingen voor de voetbalspelers uit. Het handjes schudden en publiek bedanken, zoals gebruikelijk voor de gemiddelde CL-wedstrijd, werd in alle ernst gedaan. Gelukkig hielden we wel 2 minuten de nul. De eerste de beste corner viel bij de eerste paal binnen. Door de regen was het veld erg nat en daardoor was een halve schijnbeweging al genoeg om de lachers op de hand te krijgen door rare duikelingen. Na enkele aanpassingen tijdens de rust, stond het de tweede helft beter en wisten we zelfs te scoren, alle eer gaat hiervoor naar onze topscoorder Maarten. Een kleine nederlaag was allang vergeten maar 10-0 mocht het niet worden. Dat laten we liever over aan de plaatselijke fc uit Rotterdam. Daarom besloten we de wedstrijd met een 10-1, maar afgezien van deze nederlaag was ons grootste verlies onze speler Bernhard. JP zag hem namelijk tijdens het uitkomen over het hoofd en wist hem met zijn ellebogen vol op zijn hoofd te raken. KO is een groot woord, maar Bernhard heeft geen minuut meer gespeeld.

Terug bij het internaat kwam iedereen een beetje bij met een lekkere kop thee. Natuurlijk was het wachten totdat het 12 uur was, want dat betekende dat Nienke jarig was. Om 12 uur was het dan groot feest, wat de volgende avond nog eens overgedaan werd, een feest waar zelfs langskomende Canadezen door aangetrokken werden en die Nienke een serenade brachten.

De maandag en de dinsdag waren overdag enigszins hetzelfde. Er werd zeer hard gewerkt en hierdoor vielen er enkele slachtoffers. Sommige moesten dagje of een dagdeel een rustplaats opzoeken en her en der vielen er gewonden. Snee(tjes) en wondjes werden her en der geholpen door onze broeder Wouter. Hij verrichte met enkele heldendaden fantastisch werk. Verder ga ik even niet in op het werk dat gedaan is. Dit omdat het gewoon te veel is om over te schrijven en ik niemand te kort wil doen. Daar komt nog eens bij dat er zo veel gedaan is dat ik de helft al weer aan het vergeten ben, maar treurt niet: gelukkig hebben we de foto’s nog!

’s Avonds was het maandag natuurlijk een groot feest. Nienke was jarig en dit werd met taart, chips en muziek groots gevierd. De locals keken soms raar op als er weer een duif, een schatje of andere bijzondere muziek uit de MP3 van Tim kwam. De muziek van Maarten en Anne werd vaak beter begrepen. Ook mochten we nog even genieten van de plaatselijke muziek en dans. Kortom het was nog lang onrustig in Lopatyn.

Wat over de dinsdag wel te melden valt is het bezoek van de belangrijke mensen uit de regio. Het was lange tijd geleden (Olesya was er erg blij mee) dat de burgermeester, de opperburgemeester, de financiële man van de regio en van Lopatyn bij elkaar zaten en over de projecten praatten. Wij werden ook in het gesprek betrokken, o.a. het perspectief. Onderwerp was natuurlijk Lopatyn als geheel en de projecten waar we mee bezig waren. Een boeiende bijeenkomst en totaal anders dan in Nederland.

Dinsdagavond wilden we met z’n allen vroeg naar bed en besloten daarom een filmpje te kijken en daarna naar bed te gaan. Natuurlijk hadden de stoppen er weer geen zin in en daarom besloten we maar geen film te gaan kijken en naar bed te gaan. Dit werd niet door iedereen gedaan, (de leiding moest nog even in verschillende stappen overleggen met Olesya en lag daardoor pas rond 12 uur op bed en dan moet er natuurlijk nog onderling gepraat worden) maar de meesten lagen vroeg op bed.

Woensdag stond er een mogelijke rustdag op het programma. Uitslapen mocht, helpen mocht, iedereen was vrij in zijn keuze. Alleen ’s middags moesten er voedselpakketen rondgebracht worden. Omdat ik nu geen inspiratie meer heb en dit nogal een beladen onderwerp is, daarover later meer! Één ding is zeker: we zijn allen zeer blij dat we in Nederland wonen!!

Groeten vanuit een vermoeide groep!

P.S. Excuses voor de misschien kromme zinnen, spelfouten of woordkeuzefouten, mijn hoofd zit een beetje vol, terwijl het energiepeil steeds verder zakt.
 

Donderdag was een dag waar er op verschillende gebieden veel werk is verricht. Er werd natuurlijk hard doorgewerkt, maar ook achter de schermen werd er, hopelijk, belangrijk werk verricht. Een korte impressie van de dag, ook met enkele voorbeelden van het in contact komen met een andere cultuur, wat, gelet op de reacties van de ouders, ook een belangrijk punt is van onze reis.Deze donderdag stond namelijk eigenlijk in het teken van het lospeuteren van geld voor het theater. Er togen drie wijze heren (Jeroen, GJ en Anjo) richting het regiokantoor (soort provinciehuis) om daar een gesprek aan te gaan met de burgemeester van de regio. Er is een mogelijkheid om geld te krijgen om het dak te laten repareren, mogelijk zelfs al voor de winter. Hierdoor zou ons werk een veel langere houdbaarheidsdatum hebben dan nu waarschijnlijk het geval is. Na vele momenten gewacht te hebben, gegeten en nog meer gewacht te hebben, kon eindelijk het gesprek gevoerd worden met het schoolvoorbeeld van een Oostblokvrouw. Het gesprek verliep positief, een cadeau werd in ontvangst genomen en Anjo heeft furore gemaakt als plaatselijke bekendheid op de lokale tv. Kortom, een goed gevoel werd meester over de drie mannen. Het enige wat dit nog enigszins tegenwerkte was de terugreis die de mannen in het hoofd hadden. Een te volle, stinkende ov-bus over een weg waar zelfs de gemiddelde boer met een tractor niet overheen zou gaan viel hun ten deel. Maar gelukkig zijn ze thuisgekomen (altijd weer leuk hoe snel iets als thuis voelt).

De rest van de groep ging aan het werk met het werk wat gedaan moest worden. Maarten ondernam pogingen tot het starten van een vriendschap met een plaatselijke oude man. Hij ging samen met hem verven (leuk dat ons werk plaatselijke mensen aantrekt), althans dat is hetgeen wat hij dacht te gaan doen. Na een uur was er nog geen kwaststreep op de planken gezet dit tot grote frustratie van Maarten. Het is best lastig zoeken, zelfs voor de locals, als ze verf willen hebben die niet verkrijgbaar is in dit gehucht. Uiteindelijk had Maarten een bus verf, maar een nieuw probleem diende zich aan. Het blik was zeer lastig open te maken. Uiteindelijk lukte dit en kon Maarten een werkrelatie starten met de man, tot tevredenheid van beide kampen. Een andere groep ging verder met het stuken van het theater. Grote gaten werden door Wouter en zijn team opgevuld en het gebouw komt er steeds mooier uit te zien, hoewel er nog veel moet gebeuren. Jan Peter gaf leiding over het te verbouwen speelhuisje (dit tot ongenoegen van een (voor ons onbekende) directeur, maar dit werd door een telefoontje en een lieve lach opgelost). Hennie ging met haar team muurschilderingen maken en wist aan het eind van de dag maar liefst 5 schilderingen af te hebben. Zoals u leest wordt er veel werk op verschillende plekken verzet. Om al dit werk te belonen gingen de mannen een gezellig drankje doen bij het plaatselijke café en de dames hielden een damesavond met veel chocolade, massageolie en gelach. Kortom, de sfeer zat er goed in.

Vrijdag was het vroeg dag. Om half 7 werd het ontbijt geserveerd, want de trip naar L’viv stond op het programma. Een leuke dag wil niet altijd zeggen dat vroeg opstaan ook leuk is. Toch was iedereen rond half 7 aan het ontbijt en konden we om 8 uur de schoolbus pakken richting L’viv (deze was verbazend genoeg, net als Olesya, op tijd!). Anderhalf uur later kwamen we aan bij een openluchtmuseum met allerlei verschillende Oekraïense huisjes. De een vond het een leukere vrijetijdsbesteding dan de ander, maar het beste beentje werd voortgezet. Toen de groep opeens gesplitst was, een goede oorzaak is nog niet gevonden, bleek dat een deel (o.l.v. Olesya, ideaal die localleiding) verdwaald was. Toen Tim zich er mee ging bemoeien (hij vindt zelf dat hij werkte in opdracht van) was het hek helemaal van de dam en dit kwam pas weer goed toen McGiver himself zich er mee ging bemoeien. Jeroen wist iedereen te begeleiden naar de uitgang alwaar de andere groep ook (al lang) was. Hierna gingen we verder richting het centrum van L’viv en daar kon iedereen zijn eigen gang gaan. De grootste groep rende richting de plaatselijke Mac (hoewel het Oekraïnse eten ons goed bevalt), terwijl de leiding een plaatselijk café op zocht. Dat dit een dure was, kwamen ze later pas achter (volgens de plaatselijke tarieven, in Nederland zou de tent qua prijzen al lang failliet zijn geweest). Dat Jeroen zijn lambs rack een beetje karig vond, zorgde alleen maar voor hilariteit bij de andere leiding, maar veel verder zullen we niet ingaan op dit etentje. Sommige dingen kunnen beter verzwegen worden. Toen iedereen eindelijk in de bus zat, kwam Olesya opeens met het idee dat er nog Bijbels gekocht moesten worden voor in de voedselpakketten. Misschien was de timing niet ideaal, maar de actie was dit zeker wel. Probleem was alleen dat het niet altijd even gemakkelijk is voor Olesya om een keuze te maken. Nadat eindelijk een keuze gemaakt was over welke Bijbels gekocht moesten worden (zowel kinder- als gewone Bijbels), werden we opeens naar een andere winkel gestuurd. Daar voerde de bureaucratie nog steeds hoogtij (van het hokje 1, naar 2 en naar 3), maar uiteindelijk lukte het om de Bijbels (naar maar liefst 50 min) te krijgen en konden we lekker terug naar huis. Daar konden we genieten van het eten en wat tijd nemen voor onszelf! Het was weer een geslaagde dag in het (qua weer) wisselvallige Oekraïne.
Groet!
 

Over onze belevenissen op de eerste werkdag heeft u uitgebreid kunnen lezen. Ook de tweede werkdag was weer een dag die zeer vruchtbaar was voor verhalen. Iedere dag reiken we een T-shirt uit aan de HELD van de dag. Dit kan sarcastisch bedoeld zijn of juist heel positief, dan heet je HELD+ en krijg je een kroontje voor je naam. De tweede werkdag hebben we, na Gerda op zaterdag, JP op zondag en Stefan met een zeer verdiende plek op de maandag verkozen tot HELD van de dag. Op elk slot past een sleuteltje, en ja, echt maar één. Hier was Stefan echter niet van overtuigd en hij probeerde zijn sleutel er toch in te proppen. Gevolg: Jeroen en Anjo moesten het slot eruit breken en al die tijd konden de meiden (het was hun sleutel) ook hun kamer niet in. Dinsdag hadden we voor het eerst een HELD+, Iris! Wegens het feit dat zij het toonbeeld van inzet is geweest voor ons gisteren. Iris stond gisteren dus, letterlijk en figuurlijk, in het zonnetje. Voorbeeld van Iris volgend hebben we de tweede werkdag ook weer veel zinnige dingen gedaan. Inmiddels zijn er drie muurschilderingen af, het volleybalveld is gedoopt en heeft de vuurproef doorstaan: er zijn al meerdere wedstrijden op gespeeld, de een van iets hoger niveau dan de ander.

Met het theater vorderen we ook gestaag: Stuk (Anne) en Adore (Hanneke), onze professionele stukadoors hebben al een heleboel gaten gedicht en hebben meteen hun eigen firma opgericht: voor al uw gaten. Wouter heeft alle lampen van de muur gesloopt, de grote verfbladders zijn van de muren en het plafond af, maar bij het zien van de staat van het dak gaven onze grote mannen bíjna de moed op… maar ze hebben die er toch in weten te houden, daarvoor groot applaus. Het lijkt onbegonnen werk maar we hopen toch dat we met onze werkzaamheden de lokale bevolking goed helpen. Inmiddels is onze aanwezigheid in het dorp zeer zeker opgevallen. De mensen schieten Olesya aan om ons te charteren voor nieuwe klussen en er komen dus steeds meer klussen bij dan we afronden… maar toch lijkt het ons een prachtig compliment! ’s Avonds hebben we nog kunnen genieten van een man die met paard en wagen onze koelkast kwam brengen. Prachtig gezicht: paard en wagen, koelkast, Anjo en Jeroen er op te kleine fietsjes achteraan. Memorabele momenten die voor het nageslacht (en ouders) worden vastgelegd.

Vandaag, woensdag, hadden we een vrije dag. We mochten uitslapen tot iets voor negenen, want rond die tijd moesten we aan het ontbijt verschijnen. Als echte ingeburgerde Oekraïners kwamen Stuk en Adore lekker een kwartier te laat, wat de rechtschapen Nederlanders onder ons natuurlijk niet konden waarderen. Na het ontbijt hebben we lekker in de zon gelegen en hebben de mannen planken gehaald, die geschaafd hadden moeten zijn, maar het niet waren, omdat er geen paard en wagen beschikbaar was. Opnieuw kwam onze Nederlandse geest naar boven, zijn de heren bij elkaar geroepen en naar de houtzagerij gelopen, waar ze met planken op hun schouders vandaan kwamen. Ze hebben de planken vervolgens weer weggebracht naar de plaats waar ze geschaafd moesten worden en daarna mochten zelfs de vrouwen helpen om ze weer op te halen. Tot zover de vrije dag van de mannen… We hebben met zijn allen een kerk bezocht, en ja, mooi blauw is niet lelijk! Een knalblauwe kerk met een zilveren dak en een klokkentoren waar de Notre Dame u tegen zegt. Niet geheel onze smaak. Als je dan aan de lokale bevolking uitlegt hoe onze kerk in Beekbergen eruit ziet kijken ze je ietwat verbaasd aan. Grijs? Wit? Geen plaatjes? Hmm. Maar dan halen ze hun schouders op en zie je ze denken, nou ja, ieder zijn ding! Na de kerk lekker gegeten, watergevecht gehouden met de kinderen, in de zon liggen lezen en muziek luisteren en in groepjes wat rondwandelen en rondkijken in het dorp. Een lekker relaxte dag. Voor de leiding iets minder relaxed, zij hadden vandaag de tijd om de boel op orde te krijgen, wat nogal lastig blijkt te zijn in het Oekraïens met mensen met een échte Oekraïense mentaliteit. Vandaag geen paard en wagen? Dan morgen maar. Morgen ook niet? Nou, dan niet. Benieuwd wat er vanavond weer op het menu staat en we zijn ook weer benieuwd naar jullie reacties. We hebben vandaag de reacties aan de groep voorgelezen en iedereen vindt het leuk om wat te horen van het ‘thuisfront’, waar die zich dan ook bevinden. Paar reacties op jullie reacties: grote directeur van Ieperen heeft het vorige stuk geschreven. Willem en Helma: ja we hebben zeer zeker al contact gelegd met de lokale bevolking en het is prachtig om te zien hoe de cultuur kan verschillen. Verhalen genoeg, veel te veel om nu te schrijven en het is veel leuker om het straks te vertellen en erover te praten! Foto’s op de site gaan we proberen, succes niet verzekerd, pogingen wel! Familie op vakantie: we hopen voor jullie op mooi weer, we blijven ons best doen hier en we wensen jullie ook een prachtige tijd!

Hartelijke groeten vanuit Oekraïne!

P.S. Vanavond staat er een volleybalcompetitie op het programma waar de locals ook zeker aan zullen deelnemen en voor zondag staat er een voetbalwedstrijd met het lokale voetbalteam op de planning, waarvoor de aanplakbiljetten al overal in het dorp hangen! We zijn rich & famous hier! 

Hallo allemaal,

Overweldigend was de grote opkomst zaterdagochtend bij het Hoogepad. Hoewel je natuurlijk hoopt op zo’n betrokkenheid van de gemeente, geeft het een goed gevoel als dit ook daadwerkelijk het geval is. We kunnen jullie melden dat we zijn aangekomen in Lopatyn. Het was me het reisje wel, we zijn allemaal figuurlijk gezien kapot. Het was namelijk een reis met verschillende hoogtepunten en dieptepunten.

Voorbeelden hiervan zijn:

• Het vergeten van Gert Jan bij een stopplaats (dit werd mede mogelijk gemaakt door Gerda)
• Jan Peter die tijdens de wave door de bus vergeet dat hij twee glazen cola in zijn handen heeft
• Bijna 5 uur moeten wachten bij de grensovergang tussen Polen en Oekraïne
• Een zeer toeristische route van de grens naar Lopatyn, maar de chauffeurs ‘wisten’ de route
• Een chauffeur die moeite had met het wegrijden in de eerste versnelling

Maar als grootste hoogtepunt:

• De gezelligheid die we met zijn allen hebben gehad tijdens de busreis! We hebben veel gelachen, gepraat en gegeten tijdens de reis en dat de slaap er een beetje bij in geschoten is nemen we maar voor lief.

We kwamen na een reis van ongeveer 30 uur aan in Lopatyn en werden daar ontvangen door plaatselijke jongeren. Daar een eerste kennismaking en vervolgens het bekijken van het eethuis en de slaapplekken. Na het verhuizen van een bedje, was de kamerindeling prima voor elkaar. We hebben daarna onze eerste kennismaking mogen hebben met het plaatselijke eten. Vooral sommige dames hadden wat schrik van het eten, maar het beviel de meesten uiteindelijk wel. Een heerlijke combinatie van rijst, salade en een lekkere saus was het gerecht van de avond. Het dessert bestond uit heerlijke koekjes met koffie en/of thee. We gaan de avond gebruiken om tot rust te komen en waarschijnlijk vroeg naar bed te gaan.

De nacht van zondag op maandag is niet bij iedereen even goed bevallen. Sommige mensen hadden last van duikende houtzagers, andere vonden vooral de te smalle bedden het grootste probleem. Gelukkig had iedereen zo’n slechte nacht in de bus gehad, dat iedereen toch een heerlijke nacht gehad heeft. Een nieuwe dag stond voor de deur, een dag die iedereen lang zou heugen en waarop sommige mensen dingen gedaan hebben, die ze nooit bedacht hadden te zullen doen, maar daarover later meer.

Het ontbijt werd netjes om 08.30 uur geserveerd en genuttigd door iedereen. Hierna was er eerst enige verwarring over het te volgen programma, want onze plaatselijke contactpersoon nam het niet heel nauw met de afgesproken tijd. Gelukkig kwam ze enige tijd later en konden we beginnen met het werk. Het grootste werk was het opknappen van het theater tot een hypermoderne gymzaal. De schok was dan ook groot toen we erachter kwamen dat het gebouw in Nederland al lang onbewoonbaar verklaard zou zijn en waarschijnlijk niet eens meer bestaan had. Gelukkig kregen we te horen dat onze acties een vervolg zouden krijgen, doordat een groep investeerders (of de plaatselijke gemeente) het dak gaat repareren. We konden dus aan de slag met het strippen van muur en plafond. We hadden hier alleen de steiger voor nodig, die nog niet vrijgegeven is door de douane. Is, zult u denken. Het is inderdaad nog steeds niet vrijgegeven, maar gelukkig hadden we Donderkareltje en Blom (ook wel bekend van Pipi Langkous, daar leken ze namelijk erg op) en die wisten voor ons het gebouw op een bijzondere manier (namelijk via het raam) open te maken. We konden dankzij hen toch bij onze spullen en konden dus aan de slag. We hebben veel meer gedaan dan dit en lieten hierdoor Olesya versteld staan. We hebben namelijk ook nog:

• De eerste muurschildering gemaakt
• Een stuk speeltuin veranderd en bijna omgedoopt tot een volleybalveld

Kortom, het was een enorm drukke dag, wat ook nog gepaard ging met een onmeunige hitte! ’s Avonds hebben we heerlijk gegeten en besloten we met het zingen van enkele liederen. Vanavond gaan we genieten van de heerlijke rust die het plaatsje biedt aan ons.

Groet namens de hele groep!

Use my hands to make your Kingdome come. Dit is ons motto voor de komende jongerenreis. Zaterdag 16 juli is het namelijk al zover. Dan vertrekt om 9.00 uur de bus vanaf het Hoogepad. Wij hebben gehoord dat de hele gemeente ons uit komt zwaaien, dus houden we onze makkelijke truien en joggingbroeken nog even in de tas want we moeten er natuurlijk piekfijn uitzien. Maar als we vertrokken zijn gaan gelijk die apenpakjes uit, want we gaan proberen om binnen 24 uur in Lopatyn aan te komen. Een hele lange reis waar we stiekem eigenlijk een beetje tegenop zien. Gelukkig hebben we koffie, thee, snoep, spelletjes en allerlei andere spullen bij ons om de reis zo leuk mogelijk te maken. Als we dan helemaal gaar en door de plaatselijke politie driedubbel gecontroleerd aankomen in Lopatyn, gaan we eerst maar eens een bed opzoeken. En dan gaat het feest beginnen. Want dan hebben we twee super mooie weken voor de boeg waarin een heleboel gaat gebeuren.

Allereerst gaan we natuurlijk werken en de mensen daar helpen. Hoe? Dat gaat als volgt:

• We gaan hulppakketten uitdelen aan de allerarmsten in Lopatyn.
• We gaan een theater verbouwen tot sporthal.
• We gaan muurschilderingen in en op de gebouwen maken.
• We gaan de nog aanwezige kinderen en jongeren vermaken met sport en spel.

Naast al dat werken moet er ook nog iets anders gebeuren, namelijk vakantie houden. We kunnen tenslotte niet vierentwintig uur per dag aan het werk zijn. Dus gaan we stadjes bezoeken, leuke tripjes maken, sporten, spelletjes doen, zingen en Bijbellezen. Want behalve veel werken en gezelligheid zijn we ook bij elkaar om ons geloof te beleven en om het handen en voeten te geven. Dat is aan de titel van dit stukje ook wel te zien en dat is ook iets wat in de afgelopen dienst naar voren kwam. Kortom, het wordt een reis met een heleboel verschillende onderdelen waarin we hopen als een groep een mooie tijd te hebben en de mensen in Lopatyn ook een mooie tijd te bezorgen. We willen via deze weg alvast een klein bedankje laten horen voor alle mensen die deze reis financieel of op een andere manier mogelijk hebben gemaakt. We hopen dat u ons in uw gebed gedenkt en zullen bij terugkomst een mooie presentatie geven waarin we laten zien wat er allemaal gebeurd is. Tot zaterdag 30 juli om 10.00 uur bij het Hoogepad. Dan hopen we weer terug te zijn.